Μην βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί….μην βροντοχτυπάς τα ζάρια γιατί είναι παλληκάρια…την ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές!…αυτά λέει το τραγούδι του παλιού καλού Ελληνικού Κινηματογράφου και είναι και ήταν η πραγματικότητα της ζωής της εποχής εκείνης των δεκαετιών 1950 έως και 1980.
Δεν είναι τυχαία η επιλογή του σημερινού μου κειμένου…αλλά είμαι επηρεασμένος από την ζέστη και την λάβρα, τον καύσωνα των τελευταίων ημερών και μου ήρθε στο μυαλό και την σκέψη μου, πώς δούλευαν τα χρόνια εκείνα τα παλιά και με ποιες συνθήκες εργασίας όλες οι γενιές που ξαναχτίστηκε η νέα Ελλάδα!
Θυμάμαι από την δεκαετία του 1950 ειδικότερα στα χωριά μας όταν κάποιος χωριανός ξεκινούσε να κτίσει ένα απλό σπιτάκι χωρίς πολυτέλειες για να βάλει μέσα την πολύτεκνη οικογένεια του έτρεχε σύσσωμο όλο το χωριό, άντρες ,γυναίκες και παιδιά να βοηθήσουν αφιλοκερδώς κάνοντας αλυσίδα πάνω στις ξύλινες σκαλωσιές και χέρι χέρι να κουβαλούν τα υλικά πέτρες ,ξύλα και λάσπη ίσως και κεραμίδια για να τελειώσει μία ώρα νωρίτερα το σπίτι για τα παιδιά του!
Τώρα την σημερινή εποχή εάν κάποιος πάει να κτίσει σπίτι ή οικοδομή γενικότερα ..το μισό χωριό τηλεφωνεί στην πολεοδομία και το άλλο μισό ειδοποιεί την αστυνομία…η ρουφιανιά δίνει και παίρνει…τότε υπήρχε αγνότης, αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ των συνανθρώπων μας!
Λόγω της ηλικίας μου (74) έτυχε στο διάβα της επαγγελματικής μου καριέρας να κάνω σχεδόν όλες τις δουλειές και τα επαγγέλματα που υπάρχουν όπως και να έχω δουλέψει και σε οικοδομικές δραστηριότητες όπως σε ξύλινες σκαλωσιές με το ζεμπίλι στον ώμο να ανεβαίνω και να κατεβαίνω με τούβλα και σαβούρα ή με τον τενεκέ με λάσπη ή τσιμέντο καθώς επίσης και στους δρόμους με πίσσες και άσφαλτο ή μέσα σε ποταμούς να κτίζονται ντουβάρια με τεράστιες πέτρες και ογκόλιθους .
Εδώ ειδικότερα για τους ποταμούς θυμάμαι όταν το καλοκαίρι του 1963 κτίζαμε ντουβάρια σε ποταμό στην Καρδαμάδα με εργολάβο τον Σιδερή Σαραντή και τους γαμπρούς του Κώστα Ψαράκη και Νίκο Μπενοβία που συνήθως οδηγούσαν τα φορτηγά του τα μεσημέρια την ώρα του φαγητού εγώ από την πολύ ζέστη και τον ιδρώτα πήγαινα και βουτούσα μέσα σε στέρνες της περιοχής που ήταν γεμάτες δροσερό νερό και έκανα μπάνιο με τα ρούχα μου τα οποία γρήγορα στέγνωναν πάνω μου λόγω της ζέστης και μάλιστα οι μεγαλύτεροι το έκαναν χάζι και γελούσαν με την συμπεριφορά μου….αλλά εγώ δροσιζόμουνα και είχα όρεξη για δουλειά και γιαυτό ο εργολάβος αν και 16 χρονών και ενώ οι τεχνίτες μαστόροι έπαιρναν μεροκάματο 80 δραχμές και οι εργάτες 60 εμένα επειδή δούλευα με όρεξη και σκληρά μου έδινε 70 δραχμές.
Θυμάμαι όλες τις δυσκολίες που υπήρχαν τότε και κάνω την σύγκριση με την εξέλιξη της σημερινής εποχής με τις μεταλλικές σκαλωσιές, με τις μπετονιέρες και τα αναβατόρια ή τις βαρέλες ανάμειξης τσιμέντου και τις πρέσες πού πηγαίνουν τόσους ορόφους ψηλά το τσιμέντο για να στρωθεί η πλάκα τα δοκάρια και τα τοιχία χωρίς τον μεγάλο χειρωνακτικά κόπο και μόχθο και με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι.
Τότε όλες οι σκαλωσιές ήταν ξύλινες με καντρόνια, μαδέρια, τάβλες και καρφιά και όλα με το χέρι και το σκεπάρνι και να γίνουν στέρεα και γερά για να αντέξουν το βάρος και να μην γίνει κανένα ατύχημα των εργατών πού ανεβοκατέβαιναν τις σκαλωσιές με τον τενεκέ στον ώμο για να ρίξουν τα μπετά σε τόσους ορόφους ψηλά που άλλοι εργάτες έφτιαχναν με τα φτυάρια στο χέρι τα χαρμάνια του τσιμέντου πού ήταν οκτώ τενεκέδες τσαϊλι και τρεις άμμος ή ανάλογα και τέσσερις ή και τρεισήμισι και ένα σακί τσιμέντο των 50 κιλών…μέχρι την περίοδο που ήρθαν οι μπετονιέρες και τα αναβατόρια και αργότερα οι πρέσες.
Υπήρχαν βέβαια τα δύσκολα αλλά και τα ωραία και χιουμοριστικά περιστατικά μεταξύ των εργαζομένων στις οικονομικές δραστηριότητες της εποχής εκείνης όπως το παρακάτω…ήταν το 1956 όταν μεγάλο συνεργείο από Καλλιμασιώτες έφτιαχναν τον δρόμο στο Μυρσινίδι όπως ένα ατύχημα με τον Γιάννη που έπαθε μεγάλη ζημιά σχεδόν για όλη του την ζωή…αλλά και από άλλες ιστορίες και γεγονότα που διαδραματίστηκαν μεταξύ των συνανθρώπων μεταξύ των οποίων ο πατέρας μου Σπύρος Πυκνής, ο θείος μου ο Κώτσος ή ( Κούτουκας) ,ο Σταμάτης ο Τάταρης ή (Σπανός ) ο Γιώργος ο Μαραβέλιας, ο Φωκίων ο Φυτίλας ( Συράκης) και πολλοί άλλοι που δεν αναφέρω το επίθετο ή το παρατσούκλι για να μην δημιουργηθεί καμιά παρεξήγηση από τους απογόνους τους!
Ένα μεσημέρι την ώρα του φαγητού…όλοι είχαν μαζί τους το καλάθι τους με όλα όσα ήθελαν για φαγητό, ψωμί, φρούτα και νερό, μέσα σε τσίγκινες καστανιές για να το κρατήσουν καθαρό από την σκόνη και το χώμα που έφτιαχναν τους δρόμους…όταν άρχισαν να τρώνε ο πατέρας μου μεγάλο πειραχτήρι όπως ήταν σαν καί μένα έβαζε το χέρι του μέσα στο καλάθι και έπιανε τα Ντολμαδάκια ή Γιαπράκια πού του είχε φτιάξει η μάνα μου και τα έτρωγε χωρίς πιρούνι μαζί και ένα κομμάτι κατσικίσιο τυρί και ψωμί και μάλιστα επιδεικτικά για να τον δει ο Σταμάτης ο Σπανός…όταν κάποια στιγμή τον είδε ρώτησε τον πατέρα μου..βρε Σπύρο πώς τα τρως με το χέρι και δεν βγάζεις από το καλάθι την καστανιά; και του λέει ξερά ξερά ο πατέρας μου φαίνεται ότι η Μαρία από την πολύ βαβούρα με τα τέσσερα παιδιά ξεχάστηκε και μου έβαλε χύμα μέσα στο καλάθι τα Γιαπράκια!
Τι ήταν να το πιστέψει ο Σταμάτης ο Σπανός ότι η μάνα μου του είχε βάλει τα Γιαπράκια χύμα μέσα στο καλάθι και θυμάμαι λες και είναι τούτη η ώρα ήρθε έξαλλος το βράδυ έξω από το σπίτι μας στο χωριό μας την Καλλιμασιά ο Σταμάτης και φωνάζει στην μάνα μου ” Δεν ντρέπεσαι μωρή Κουτσουμπέρενα να βάλεις το φαΐ του Σπύρου χύμα μέσα στο καλάθι; σε έχουν τρελάνει τα παιδιά σου ; καλύτερα πού εγώ δεν παντρεύτηκα να βάλω μπελάδες στο κεφάλι μου!
Πιστεύω οι Καλλιμασιώτες να θυμούνται ότι ο καλοκάγαθος και δουλευταράς Σταμάτης λόγω των ειδικών λόγων δεν παντρεύτηκε!
Τώρα που θέλω βέβαια να καταλήξω με όλα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως την σημερινή εποχή με την συμπεριφορά όλων των εποχών του Καύσωνα,των πλημμυρών ,των ανεμοστρόβιλων τους τυφώνες και γενικώς των φυσικών καταστροφών με το λιώσιμο των πάγων με τις τεράστιες θερμοκρασίες στην Σιβηρία, τον Καναδά και αλλαχού με πάνω από 50 βαθμούς Κελσίου…δηλαδή ζούμε στην εποχή της τρέλας και του παραλόγου που όλα έχουν αλλάξει και έχουν πουστέψει και έχουν γυρίσει τα πάνω κάτω και όλα ανάποδα και λέω με το φτωχό μου μυαλουδάκι…μήπως ήταν καλύτερα τα παλιά χρόνια δίχως τούς ουρανοξύστες που έχουν ξεπεράσει τα σύννεφα και όλες τις πολυτέλειες πού ζούμε την σήμερον ημέρα;
Πάντως δυστυχώς η κοινωνία μας με την ζωή που ζει σήμερα δεν ξέρω πού θα καταλήξει!
Επικρατεί παντού η εγκληματικότητα η ασυδοσία η απάτη ο βιασμός η κλεψιά και βλέπουμε όλοι στην πραγματικότητα ότι ο ένας σαν κανίβαλοι προσπαθεί να φάει τον άλλον!
Εύχομαι οι μεγάλοι και ισχυροί του Κόσμου δηλαδή οι αρχηγοί των κρατών και όχι οι πέντε έξι μεγάλο τραπεζίτες πού κάνουν κουμάντο και διαφεντεύουν τις τύχες μας να βάλουν μυαλό και να φροντίσουν να βελτιωθεί η κατάσταση της μετάλλαξης των κλιματολογικών συνθηκών που επικρατεί ανά την υφήλιο!
Σήμερα 4 Ιουλίου η μεγάλη γιορτή της ανεξαρτησίας της Αμερικής ίσως είναι σημαδιακή για τα γραφόμενα μου!
Χρόνια Πολλά στον λαό των ΗΠΑ για την Ελευθερία και την Δημοκρατία !
Χίος 4 Ιουλίου 2021
Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
